A inVIHsibilidade forzada é unha condena

Van facer 30 anos dende que se deu a coñecer a chamada “peste rosa” ou a enfermidade das catro haches (creíase que afectaba a heroinómanos, hemofílicos, homosexuais e haitianos exclusivamente).  Escomenzou mal unha infección que se distinguía por resaltar cuestións morais, en lugar de entendela como o que é. Unha pandemia que afecta a todo mundo por igual,  pero especialmente, ás persoas máis vulnerables.  A aquelas persoas, que polas súas circunstancias, atópanse  en situación de desventaxa social, con menos voz e máis invisibles. 

O VIH é diferente  a outras patoloxías. Fala de temas mois persoais,  das  nosas relacións sexuais, de promiscuidade, de diferentes orientacións sexuais, do uso de drogas, de inmigración, pero sobre todo fala da insensibilidade dunha sociedade  enferma, impasible, indolente e paralizada.

Cada ano prodúcense en España entre 2.500 e 3.000 novas infeccións por vih. Algo que non sorprende ao delegar a prevención únicamente ás ONGs. A educación afectivo sexual nas escolas  que contemple a diferencia de orientacións sexuais e a non discriminación cara as persoas con VIH, non existe. Os programas existentes abordan a sexualidade dende o punto de vista reproductivo. Entón quizáis,  o alto número de novas infeccións sexa un alto precio que debamos asumir por non facer ben o noso traballo.

Ate 1996,  recibir a noticia de ser portador ou portadora de VIH, era sinónimo dun diagnóstico  de morte. É verdade que as persoas con VIH xa non enferman coma antes do 96,  Sin embargo,  estamos lonxe desa cronicidade que tanto se difunde nos mass media. Este plantexamento  é avalado polos  estudios que constatan que as persoas con VIH padecen enfermedades propias de persoas con idades avanzadas,  e polos últimos datos aportados polo  Ministerio de Sanidade , que refiren  que no ano  2008 morreron máis de 1200 persoas a causa da sida.

Conseguíronnse avances  nos eidos sanitarios e clínicos pero éstos   non foron en paralelo cos cambios no eido social.  As persoas con VIH todavía teñen que vivir, na maior parte dos casos,  de forma oculta por temor  a ser afastadas; e  este afastamento, produce  morte social,  xenera aillamento e  sufrimento  para as persoas afectadas e o seu entorno. 

Aos seropositivos   todavía se lles nega a entrada e residencia,  en países do noso entorno, polo mero feito de vivir co VIH (por exemplo: Andorra). Non poden  acceder a recursos residenciais da rede Pública do Estado, por ser a infección por  VIH,  unha patoloxía catalogada como infectocontaxiosa, en lugar  de infectotransmisible.  En resumidas contas: A discriminación tamén está presente nas Institucións Públicas.

Hai más de 10 anos que vivo co VIH e, dende  entón,  son   consciente de que o VIH non era simplemente un virus que se cola polo sangue. Son visible por convicción, e porque decidín revelarme contra unha parte da sociedade, que nos fai culpables de vivir co VIH. Ese VIH,  ó que denominan como castigo divino,  ou o consideran  coma peaxe xusta que debemos pagar polo tipo de vida que levamos. Dende sempre me pregunto, si sucedería o mesmo se tivese cancro. Me xulgarían por elo? A caso cren que me infectei porque así o quixen?  Facendo un paralelismo fácilmente comprensible; Diríanlle a un diabético que é culpable de ter a diabetes,  por comer moito doce? Ou farían culpable a un hipertenso por comer carne fritida?

Non cabe máis que dicir que estamos mellor que hai 30 anos, pero queda moito por facer. Mentras tanto os que poidamos  daremos a cara, porque creemos que a invisibilidade forzada é unha condena.


Artigo enviado á revista de Fuco Buxán

                                                                                                                                Carlos