Non é unha reforma Sanitaria, é outro Apartheid

O Real Decreto-Lei (RDL) 16/2012, de 20 de abril, de medidas urxentes para garantir a sostenibilidade do Sistema Nacional de Saúde  e mellorar a calidade e seguridade das súas prestacións agudiza as desigualdades sociais e provocará máis gasto sanitario e mortes.

Este RDL garante a asistencia sanitaria básica e continuada  a tódalas persoas que sexan aseguradas ou beneficiarias.  É dicir, determina un Apartheid sanitario para o resto.  O  Apartheid sanitario non é unha metáfora. Deixan  ás persoas inmigrantes, en situación administrativa irregular,  sen asistencia sanitaria coa excepción da atención ás mulleres embarazadas, no parto e no psot parto,   ós menores de 18 anos,  e as atencións de urxencia por enfermidade grave ou accidente.  As persoas inmigrantes con VIH que quedarán fora do sistema sanitario a partires do 31 de agosto, ademáis de se lles vulnerar o dereito fundamental a saúde , duplicará o gasto sanitario e pódese converter nun problema de saúde pública.   Ademais,  este RDL instaura o repago farmacéutico nuns dos colectivos que sustentaron a economía do Estado, e que actualmente amortigüan moitas economías familiares. Os/as pensionistas.  

Esta “reforma sanitaria” afecta  especialmente aos colectivos máis vulnerables, entre os que nos atopamos as  persoas con VIH.  O VIH é unha infección incurable, aínda que controlable,  si se dan unhas circunstancias determinadas. Éstas son: 1) ter acceso ao tratamento 2) que se sigan as pautas do mesmo, tal e como se indican  3) facer os controis analíticos para determinar a evolución da infección 4) evitar  condutas de risco que podan propiciar reinfeccións e 5) controlar e tratar as enfermidades oportunistas  e os efectos adversos das agresivas medicacións antirretrovirais. 

Tendo en conta estas consideracións previas, o xa aprobado RDL impide, dalgunha forma, que as persoas con VIH poidamos ter unha aceptable calidade de vida. O RDL determina que algunhas prestacións, estarán suxeitas á aportación económica dos usuarios. Por exemplo,  aboaranse os suplementos vitamínicos que algunhas persoas con VIH necesitan para restablecer o seu peso óptimo,  ou para cubrir os déficits vitamínicos que  os tratamentos  e a propia infección polo VIH, producen. Tamén están suxeitas a aportacións as prestacións ortoprotésicas, as prestacións farmacéuticas e o transporte sanitario non urxente. Si temos en conta que a poboación con VIH a tratamento, ten un 14 % de menor probabilidade de traballar,  que a poboación xeral, nos vemos na disyuntiva de elixir entre tratar tódalas nosas patoloxías e non traballar, ou traballar  até que enfermemos, ou moito peor, ata que morramos.

De todos/as é sabido a discriminación que sufrimos as persoas con VIH,  e que os dados persoais e,  en concreto os relacionados coa saúde,  requiren especial protección.  Pois ben, este RDL pode favorecer a discriminación institucional por revelación de dados de carácter persoal. Unha das fontes de información que se utilizarán para establecer o nivel de renda e o ratio de pagamento  das prestacións sanitarias , son as empresas colaboradoras da Seguridade Social. As empresas de traballo temporal son consideradas empresas colaboradoras ás que se lles solicitarán os nosos dados fiscais,  sen autorización pola nosa parte (feito que incumpre a actual lei de protección de dados de carácter persoal) . Temos dudas razonadas de que a información circule en ambas direccións e se poidan utilizar os dados relativos á nosa saúde para que as empresas non nos contraten e se afonde na discriminación laboral,  que xa padecíamos anteriormente. 

Estou convencido de que este RDL provocará máis enfermidade, aumentará o gasto sanitario e o máis grave, provocará mortes.

Carlos V